Kutsal Kitapta şarap sevincin ve kutsamanın sembolü olarak görünür; insanın yüreğini sevindiren şarabı Tanrı armağan etmiştir (bkz. Mezmur 104,15; Yaratılış 27,28; Amos 9,13). Ancak şarabın içerebileceği tehlikeler konusunda da uyarıda bulunulmuştur (Yaratılış 9,21; Özdeyişler 20,1; 23,20; 31,4vd; Yeşaya 5,11; 28,7; Hoşea 4,11). Şarap tapınak rahiplerine hizmet süresi içinde yasaktı. Vaftizci Yahya şaraptan içmemiştir (Luka 1,15; İsa ise şarap içmiş (Matta 11,29) ve Kanadaki düğün esnesında suyu şaraba dönüştürmüştür (Yuhanna 2,1vd). Şarap ve üzüm asması Mesihi semboller haline gelmişlerdir (Yaratılış 49,11; Markos 14,25). İsa, Son Akşam Yemeği olarak da bilinen ölümünden önceki son yemek sırasında havarilerine kadehi uzatırken şöyle der: Hepiniz bundan için. Çünkü bu benim kanımdır, günahların bağışlanması için birçokları uğruna akıtılan antlaşma kanıdır (Matta 26,27vd). Kutsal Kitap anlayışında beden ve kan kurban ifadeleri olduklarından efkaristiya ayininde ekmek ve şarabın birlikteliği Mesih İsanın kendini kurban olarak sunduğu ölümünü gerçek ve etkin bir şekilde temsil ederler. Bu ifade, ekmekte kurban edilecek olan, şarapta ise dökülecek olan sözleriyle daha da vurgulanır. Törenin tamamı efkaristiya ayinini Mesihin kendisini Babaya armağan ettiği ve aynı zamanda kendisini havarilerine Kutsal Ruhta açınladığı sembolik kurban sunusu durumundadır. Ekmek ve şarabın yeraldığı bu ayin sofrası ayrıca Yeni Ahitin mühürüdür.

Pavlus Timoteyusa sağlık sebepleri nedeniyle biraz şarap içmesini tavsiye eder (Timoteyusa 1. Mektup 5,23), ancak episkoposları ve diyakonları aşırı şarap içmeye karşı uyarır (Timoteyusa 1. Mektup 3,3.8; Titusa Mektup 1,17); ve İncilin diğer yerlerinde de şarabın ölçüsüz kullanımının tehlikelerine karşı uyarılar yeralır (Efeslilere Mektup 5,18; Petrusun 1. Mektubu 4,3; Titusa Mektup 2,3).